Temat: Mój partner nie chce miec dzieci. Co robic?

candy.lady napisał(a):

Trudna sprawa... Musicie oboje wszystko przemyśleć i podjąć decyzję, dzieci to bardzo ważna kwestia w związku. Najlepiej jak ma się podobne zdanie na ten temat bo inaczej ciężko będzie żyć ze sobą. My z mężem dzieci nie chcemy mieć, na szczęście oboje się zgadzamy ze sobą. Bardzo kocham męża ale nie wiem co by było gdyby on chciał dzieci i naciskał na mnie, za żadne skarby nie chcę być matką a najbardziej przerażająca jest dla mnie ciąża i poród. Nie zmusiłabym się do macierzyństwa więc możliwe, że doszłoby do rozstania jeśli on bardzo pragnąłby zostac ojcem. 

nataliaas napisał(a):

Swoją drogą jeśli ktoś po 9 miesiącach związku zacząłby mnie wypytywać o dzieci uciekłabym ile sił w nogach :D

.alicja. napisał(a):

a ja myślę, że to na tyle kluczowa sprawa, że pierwszy rok to idealny czas na rozmowe o tym. o ile związek traktuje się poważnie i przyszłościowo. jeśli ludzie w sprawie dzieci mają zupełenie odmienne zdanie to lepiej nie marnować wielu lat życia, bo nie wypadało wypytywać.

Marisca napisał(a):

A.n.i napisał(a):

Marisca napisał(a):

A.n.i napisał(a):

Ja jestem w związku z mężczyzną,który dzieci mieć nie chce. Powiedział mi o tym na jednym ze spotkań kiedy właściwie nie byliśmy jeszcze oficjalnie razem. Jesteśmy rok po ślubie, on zdania nie zmienił a ja dziecko chciałabym mieć. Zastanawiałam się długo przed ślubem co zrobić,zastanawialam się czy dorośnie do podjęcia decyzji o posiadaniu dziecka czy lepiej to zostawić i odejść. Nie żałuję swojej decyzji, jest dla mnie najważniejszy i nie chciałabym spędzić życia z innym człowiekiem. Jeżeli dorośnie do tematu to wrócimy i razem podejmiemy decyzję o dziecku,jeżeli nie zmieni zdania to pogodzę się z tą decyzją bo no cóż jest dla mnie najważniejszy. Będzie jakaś pustka,ale poradze sobie z tym.

Na razie jesteś dopiero rok po ślubie i wnioskuję też , że jesteś jeszcze młoda. Na razie cieszycie się sobą swoją miłością, która jak to na początku jest jeszcze wielka i pełna oddania, chęci rezygnacji z wielu swoich potrzeb i priorytetów. Na razie cieszycie się swoim nowym etapem życia, przeżywacie jeszcze pewnie ślub itp.Dopiero za 10-15, czy 20 lat będziesz mogła powiedzieć , czy żałujesz decyzji i czy poradzisz sobie z pustką, bo to dopiero po latach życia w codzienności wychodzi. Zresztą wielu myśli, że radzi sobie z pustką, ale wcale tak nie jest i wypełnia ją posiadaniem zwierzaków, większym kontaktem z dziećmi przyjaciół/rodzeństwa, jakimś wolontariatem, zajmującym hobby tylko zagłuszając problem po to, aby trwać w ułudzie udanego życia u boku ukochanego. Miałam taką koleżankę, która mówiła wszystkim, że rozumie męża i on jest najważniejszy, jest świetnie, miłość jest ogromna, ale brak dziecka wypełniała histerycznym rozpoczynaniem kolejnego kierunku studiów (miała już chyba ze 4 tytyły mgr)  i ciągłym braniem pracy do domu. Aż w końcu po kilku latach udawania wybuchła płaczem,że jednak nie jest świetnie i ma dość, bo miłość macierzyńska jest zdecydowanie inna niż miłość do faceta, jest to miłość bezwarunkowa. Nie da się z niczym porównać pierwszego bicia serca, pierwszych ruchów w brzuchu, troski o życie i zdrowie dziecka , chęci zapewnienia dziecku szczęścia . tego że to dziecko jest częścią Ciebie Twoich cech charakteru, wyglądu, że jest również cześcią Twojego ukochanego i razem możecie to dziecko wychowywać, patrzeć jak rośnie, jak zdobywa nowe cele w zyciu, jak sobie radzi. Jest to zupełnie inna  miłość niż do męża  o wiele bardziej wymiarowa. Dziecko jest zupełnie bezbronne , ma tylko was rodziców i tylko na was może liczyć. Dziecko nie rozumie świata i potrzebuje przewodników, którzy zapewnią mu miłość, opiekę i będą drogowskazem. Rodzina rodzice plus dziecko to zupełnie inny wymiar niż wieczni "narzeczeni" zajęci wyłącznie sobą i swoim małżeństwem. I pisze to tylko oczywiście do tych kobiet, które chcą mieć dzieci , ale z powodu decyzji faceta ich nie mają. Tak naprawde takie kobiety żyją nie w kompromisie tylko w dyktacie decyzji ukochanego, bo tutaj nie ma kompromisu i nie ma się co oszukiwać, więc albo jest tylko tak jak chce ten co pragnie dziecka, albo tak jak chce ten drugi. Być może na razie jesteś jeszcze za młoda,żeby poczuć, że coś Cię w życiu ominęło ważnego. Może poczujesz to kiedy zaczniesz wchodzić w okres menopauzy, albo jakaś choroba Cię dopadnie przez którą nie będziesz mogła mieć dzieci i wtedy poczujesz, że już przepadło na dobre. Mam dziecko i nie wyobrażam sobie, że mogłabym dla kogokolwiek zrezygnować z macierzyństwa, ale to pisze ja kobieta, która chciała mieć dziecko, tym bardziej nie rozumiem jak można dla faceta poświęcać macierzyństwo, jeśli się tego pragnie. To tak jakby wykluczyć np, rodziców ze swojego życia, bo się naszemu ukochanemu nie podobają. 

. Wiesz co nie mam 20 ani 25 ani nawet już 30 lat więc nie jestem taka młoda jak uważasz. Nie podjęłam tej decyzji pod wpływem chwili a z mężem nie jestem od wczoraj tylko prawie 6 lat. Długo nie długo dla mnie wystarczająco, żeby pewne decyzje podejmować. Daleka jestem od tego,żeby komuś doradzać co ma zrobić czy prawić kazania jak będzie się czuł za 15 lat bo tego nie wiem ani ja a tym bardziej Ty osoba dla mnie obca. Wiem,że slyszniesz ze swoich mądrości na vitalii,ale pozwól ludziom przezyc życie po swojemu. Jak już wspomniałam jakaś pusta pozostanie,jeżeli dziecka nie będzie,ale dla mnie jednak to nie koniec świata. 

Właśnie o to chodzi, że nie wiesz tego co będzie, więc nie pisz, że sobie poradzisz,  bo na razie nie masz pojęcia o tym problemie. Ja Ci niczego nie doradzałam co masz zrobić, ja tylko napisałam co wiem, bo znam problem z autopsji  i znam pary w różnym wieku z rożnym stażem małżeńskim i ani jedna osoba z tych par nie jest szczęśliwa  z powodu braku dziecka  przy chęci jego posiadania i braku zgody małzonka na potomstwo. Miłośc małżeńska to za mało , aby taką pustkę wypełnić. I wiem jak wygląda zagłuszanie problemu każdy robi to inaczej, ciotka na wakacje i ferie brała do siebie do domu chrześnicę, aby mieć namiastkę rodziny z dzieckiem, koleżanka pakowała się w kolejne studia, przyjaciel moich rodziców znajdował sobie zawsze pracę na 2 etaty. Koleżanka mamy pchała się w wolontariaty itd. itd. Widzę co się dzieje dookoła, i widzę jak Ci ludzie są nieszczęśliwi, słyszę co mówią. Po czasie dochodzą do wypalenia, braku sensu.  Wszyscy mówią, że żałują , a teraz to już za późno. W każdym razie skoro piszesz,że to nie koniec świata dla Ciebie to jednak nie chcesz dziecka, przynajmniej na tym etapie. 

Marisca napisał(a):

FelvarinW moim środowisku dzieci były chciane i planowane i nie znam żadnej kobiety, która żałowałaby swojej decyzji, wręcz przeciwnie moje koleżanki mają już 2-3 dzieci i każde było chciane i planowane, a te kolejne już w szczególnej świadomości biorąc pod uwagę, że po pierwszym dziecku już wiedziały na własnym przykładzie, czym jest rodzicielstwo. Jak ktoś wie czego od życia chce i ma jakąś wiedzę na temat konsekwencji, jest poukładany emocjonalnie to nie będzie żałował świadomej decyzji o dziecku. Natomiast tak jasne jak ktoś chciał mieć dziecko tak jak chce się mieć nową bluzkę, to pewnie że potem można żałować, tak samo jak wtedy kiedy ma się dziecko z  wpadki. 

Benessere napisał(a):

Znam jedną parę, gdzie mężczyzna od początku zapowiadał, że nie chce dziecka i moja koleżanka zaakceptowała jego decyzję. Myślała, że również nie będzie chciała mieć dzieci. Teraz ma 31 lat  ( jej mąż ma 43) i od kilku lat mysli o dziecku i cierpi z tego powodu, że nigdy nie zostanie mamą.  Wkrecila się w pracę, podróże i została wolontariuszka w ochronce, ale wciąż czuje pustkę. Mimo tego, kocha swojego męża i nie zamierza się z nim rozstawać, wszak od początku wiedziała na co się pisze.